ادبیات نظری تحقیق بیماری صرع، اپیدمیولوژی صرع، بیماران مصروع - دانلود رایگان
دانلود رایگان
دانلود رایگان لینک دانلود و خرید پایین توضیحاتدسته بندی : ووردنوع فایل : word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )تعداد صفحه : 33 صفحه قسمتی از متن word (..docx) : - مقدمه ای از صرع:صرع یکی از شایعترین اختلالات عصبی در انسان می باشد . بر اساس آمار مبتلایان به صرع در دنیا ، تقریباً در هر 200 نفر از افراد جامعه یک نفر و در کودکان از هر 200 نفر کودک ، سه کودک به این بیماری دچار می شوند . میزان وقوع حملات صرع در سال های اولیه زندگی بیش از زمان های دیگر است . (1)امروزه اساس درمان بیماری صرع ، دارو درمانی است و طیف وسیعی از داروها با ساختار شیمیایی مختلف در درمان بیماران مصروع مورد استفاده قرار می گیرد .علی رغم اینکه در 70 درصد بیماران دارو درمانی منطقی و مناسب قادر به کنترل تشنّجات صرعی است ولی با این وجود عوارض جانبی شدید ناشی از مصرف طولانی مدت این داروها ( که جهت کنترل حملات تشنجی در این بیماران الزامی است .) از یک طرف ، مسمومیت حاد ناشی از مصرف بیش از حد داروهای ضد صرع در بیماران به علل مختلف و مسمومیت مزمن ناشی از مصرف داروها ، بروز مقاومت دارویی در 10 – 30 درصد بیماران مصروع ، گرانی پاره ای از داروهای ضد صرع ، نیاز به آزمایشات مکرر پاراکلینیکی جهت اطمینان از سلامت دستگاه هایی نظیر کلیه ، کبد و مغز استخوان و.... مصرف طولانی مدت داروهای ضد صرع ، ایجاد تغییرات رفتاری و بروز اختلالات یادگیری در افرادی که به صورت طولانی مدت از این داروها مصرف می کنند ، پایین بودن ایندکس درمانی پاره ای از این داروها ، از جمله عوامل مهمی می باشند که نیاز به داروهای ضد صرعی با کارآیی بالاتر و اثرات جانبی کمتر را اجتناب ناپذیر می نماید . نگاهی کوتاه به تحقیقات به عمل آمده در سالیان اخیر در زمینه طراحی ، سنتز و کار آزمایی بالینی مواد شیمایی با اثرات بالقوه ضد تشنجی و یا داروهای ضد صرع جدید همگی موید این نظریه می باشند . بیماری صرع از جمله چند بیماری معدودی است که بشر در شناخت آن کمتر به بیراهه رفته است . در تمدن قدیم به خصوص در بین النهرین و بابل این بیماری کاملاً شناخته شده بوده است . بقراط حکیم در تعریف صرع چنین نوشته است : « صرع عبارت است از اختلال عمل مغز . » (2) مفاهیم جدید راجع به صرع در سال 1870 به وسیله آقای Gowers Jackson بیان گردید . همچنین کشف الکتروآنسفالوگرافی در سال 1929 به وسیله آقای Hans Berger باعث پیشرفت های تازه ای در شناخت هر چه بیشتر این بیماری گشت . وی صرع را چنین تعریف کرد :« صرع عبارت است از تغییر ناگهانی اختلاف پتانسیل بین داخل و خارج غشاء سلول های مغزی »در سال 1959 ، Strauss اظهار داشت : « صرع حالتی است که در آن عمل مغز مختل گردیده است و به وسیله حملات متناوب که دال بر اختلاف در کار مغز است مشخص می گردد که به همراه این اختلال می توان تغییراتی را در رفتار و روند تفکر ملاحظه کرد . » (1) صرع یک بیماری است که از زمانهای باستان شناخته شده است و در مجموع القوانین حمورابی (2080 سال پیش از میلاد مسیح)، اسناد چینیهای باستان و در کتب مقدس یهودیان به آن اشاره شده است. قرنها پیش از میلاد مسیح یونانیها با آن آشنا بوده و آن را بیماری مقدس - Scared disease مینامیدند. مردم روم آن را ناخوشی مجلسی - Morbus comitialis و حملات صرعی را هشداری از طرف خداوند میدانستند. انجیل درمانهای متعددی را برای بیماران صرعی توسط عیسی مسیح ثبت کرده است - Matthew, 17: 14-20 و در قرون وسطی بیماری افتادن - Falling sickness نامیده میشد. بسیاری از چهرههای مشهور تاریخ از بیماری صرع رنج میبردهاند.سقراط،الکساندرماگنوس،ژولیوس سزار ،پولس حواری،لوتر،ناپلئون،دیکنز،داستایوفسکی،وانگوگ، پکانینی، فلوبر، نوبل،هندل و بایرون.اولین داروهائی که در صرع به کار رفتند برومایدها بودند که در سال 1857 توسط چارلز لوکوک - Charles loccock معرفی شدند. اما به محض دسترسی به داروهای بهتر و سالمتر مصرف آنها ممنوع شد. کشف فعالیت مسکن- خوابآوری باربیتورات ها در سال 1903 انگیزهای شد برای ساخت اورئیدهای حلقوی که از نظر ساختمانی به باربیتوراتها وابسته بودند. نتیجه این مسأله منجر به معرفی اولین هیدانتوئین یعنی نیروانول - Nirvanol (5- اتیل-5- فنیل هیدانتوئین)، که یک آنالوگ فنوباربیتال - Phenobarbital است، در سال 1941 گردید. نیروانول برای مدتی برای درمان کره - Chorea (داء الرقص) در کودکان به کار رفت، اما سمیت آن، بثورات جلدی و ناهنجاریهای خونی، باعث حذف آن از گنجینه مواد داروئی گردید. فنی توئین - phenytoin ، داروی دیگری از همان گروه بوده که اولین بار توسط بیلتز - Biltz در سال 1908 تهیه شده و در سال 1938 برای مصرف بالینی در نتیجه یک مطالعه طراحی شده بالینی و فارماکولوژیکی که توسط مریت - Meriitt و پوتنام - putnam انجام شد، معرفی گردید. سایر داروهای این گروه بعد از این زمان معرفی شدند.در سال 1912، هاپتمن _Hauptman، با موفقیت فنوباربیتال -phenobarbital را که در سال 1911 توسط اورلین -Orlein ساخته شده بود به کار برد. مفوباربیتال -Mephobarbital برای اولین بار در 1936 برای صرع به کار رفت و سایر باربیتوراتها در ادامه مصرف شدند.تری متادیون -Trimethadione در 1944 توسط اسپیلمن -Spielman به عنوان یک ضد درد بالقوه ساخته شد، اگرچه فاقد فعالیت ضد دردی بود اما اثر ضد تشنج داشت. به همین دلیل در سال 1945 به مواد درمانی ملحق شد و دریچههای تازهای برای تحقیق در مورد داروهای ضدتشنج جدید را گشود.