ادبیات نظری تحقیق حق شرط و صلاحیت مرجع داوری بین المللی و داوری ایکسید - دانلود رایگان
دانلود رایگان
دانلود رایگان لینک دانلود و خرید پایین توضیحاتدسته بندی : ووردنوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )تعداد صفحه : 46 صفحه قسمتی از متن word (..doc) : رضایت به عنوان مبنای صلاحیت مراجع داوری بین المللیاجباری نبودن صلاحیت مراجع داوری بین الملل زمانی که جنگ و نزاعی بین دول رخ دهد و دولت ها خواستار حل اختلافات با یکدیگر در مراجع قضایی باشند، قراردادهایی منعقد می سازند. هرگاه میان دو دولت، اختلافی ایجاد گردد و قرار بر آن رود تا دولتی دیگر، بدان رسیدگی کند ممکن است قراردادی، پا به عرصه ظهور نهد که مربوط به حقوق معاهدات است. که در آن، نوع اختلاف، حدود آن، اختیارات داور، نحوه صدور حکم، سرشکن ساختن هزینه ها، قابل تجدید نظر بودن آرا و... مطرح است که مربوط به قانون داوری است و این بدان معناست که هرگاه، میان دو دولت، اختلافی ایجاد شود، قضات منتخب آنان، بر بنیاد مقررات حقوقی، به حل اختلاف مذکور، مبادرت می ورزند.هرگاه پیش از طرح دعوی، قرار ارجاع اختلاف به داوری، مطرح گردد، آن را داوری اجباری Obligatory Arbitrationگویند. از آنجا که باید ارجاع اختلافات، در یک مرجع داوری مطرح گردد، بایسته است تا حدود دعوی مشخص شود. لذا قرارداد در هر دو شکل لازم است؛ چنانچه پیش از دعوی باشد، داوری اجباری و چنانچه در حین دعوی باشد داوری اختیاریست. در قرارداد باید آیین دادرسی، نحوه تعیین داور و اصول دیگر، معین گردد. اگر در باب صلاحیت داور اعتراض شود، چنانچه داور از پیش تعیین گشته باشد، خود، صلاحیت خویش را مورد ارزیابی قرار داده، در صورت احراز صلاحیت، به دعوی رسیدگی خواهد کرد.گفتار اول بررسی مفاهیم داوری و صلاحیتتعریف داوریدر روابط بين‌المللي، داوري به عنوان روش مسالمت آميز حل اختلافات بين دولت ها، به شمار آمده است. که ماده‌ي 37 کنوانسیون1907 لاهه، راجع به حل و فصل مسالمت‌آميز اختلافات بين‌المللي، آن را تعريف نموده است: «موضوع و هدف داوري بين‌المللي، فيصله‌ي دعاوي دولت هاست، بر مبناي احترام به حقوق و داوراني كه خود، انتخاب مي‌نمايند». The Hague Convention for the Pacific Settlement of International Disputes: )Article 37( International arbitration has for its object the settlement of disputes between States by Judges of their own choice and on the basis of respect for law. Recourse to arbitration implies an engagement to submit in good faith to the Award.ولی همانگونه که مشخص است موضوع فوق تعریف دقیق وکاملی به نظر نمی رسد. در واقع، ما نمی توانیم در اسناد بین المللی تعریفی جامع از داوری بیابیم. بند الف از ماده یک قانون داوری تجاری بین المللی ایران ACIC: Arbitration Center of Iran Chamber بیان می دارد: «داوری عبارت است از رفع اختلاف بین متداعیین در خارج از دادگاه به وسیله شخص یا اشخاص حقیقی یا حقوقی مرضی الطرفین و یا انتصابی.» جنیدی، دکتر لعیا، اجرای آرای داوری بازرگانی خارجی، موسسه مطالعات و پژوهشهای حقوق تهران، 1381،ص81 ژار وسون در تعریف داوری بیان داشته است که داوری نهادی است که از طریق آن شخص ثالث اختلاف مطروحه میان دو یا چند شخص را در مقام اجرای ماموریت قضایی که توسط آنان به وی اعطاء شده حل و فصل می کند. در تعریفی دیگر از ژان روبر آمده است: مقصود از داوری تاسیس یک عدالت خصوصی است که در پرتو آن دعاوی از صلاحیت دادگاه های عمومی خارج و به وسیله افرادی که کار رسیدگی و تصمیم گیری مزبور به آنان واگذار شده حل و فصل خواهد شد. همان،ص85از مجموع تعاریف فوق دو نکته برداشت می شود:یکی اینکه منشا داوری قراردادی است و دیگر اینکه داوری نوعی قضاوت خصوصی است یعنی داوری دارای یک نوع ماموریت قضایی است و وظیفه وی حل و فصل اختلاف از طریق صدور تصمیمی قاطع به نام «رای داوری» است و رای داوری عملی است که داوران به موجب آن مساله ارجاعی از ناحیه طرفین را حل و فصل می کنند و رای داور از اعتبار امر مختومه برخوردار است. دعوایی که از طریق داوری خاتمه پیدا کند دیگر قابل طرح مجدد در مرجع رسیدگی دیگر نمی باشد.تاریخچه داوریداوری، از نظر تاريخی، دارای قدمت زيادی است و از زمانهای بسيار دور، اين روش حل اختلاف وجود داشته است. Taube, (M): les Origines De L’arbitrage international, in: R. C. A. D. l., 1932., vol. 142 (TV) p.p.5-115.به نقل از جنیدی،پیشین،ص91. در دوران باستان، در بين‌النهرين و خصوصاً بين شهرهای يونان و نيز در قرون وسطی، از اين روش، به منظور حل اختلافات سياسی و مرزی استفاده می شده است. در محدوده‌ی فرهنگ اسلامی، از همان صدر اسلام، داوری به عنوان يك روش حل اختلاف، به كار گرفته شده است و داوری‌هايی كه در زمان حضرت رسول اكرم (ص) و نيز در زمان حضرت علی (ع) جهت حل اختلافات، اعمال گرديده، مشهور هستند و ارزش تاريخی آنها، بر همگان روشن است. مراجعه شود به: عميد زنجاني، عباسعلي، حقوق اقليتها براساس قانون قرارداد ذمه، گوشه‌هايي از مفاهيم حقوق بين‌المللي از نظر فقه اسلامي، تهران، نشر فرهنگ اسلامي، چاپ سوم، 1362، ص 188 به بعد، خدوري، مجيد، جنگ و صلح در قانون اسلام، ترجه‌ي سعيدي، غلامرضا، تهران، چاپ سينا، 1335، ص 347 به بعد. . اما می‌توان گفت كه تاريخ داوری بين‌المللی جديد، از زمان قرارداد منعقده‌ی بين انگلستان – آمريكا، يعنی قرارداد «جی». قرارداد جي (Jay) كه به نام عاقد آمريكايی ن، جان جی، شهرت يافته است، راجع به روابط دوستي و تجاری و دريانوردی بين آمريكا و انگلستان است كه بعد از جنگ‌هاي استقلال، بين اين دو كشور منعقد مي‌شود تا اختلافات في‌مابين، حل و فصل گردد. حل اختلافات از طريق يك كميسيون مختلط عملی مي‌گردد و آراء اين كميسيون، تأثير بسزايي در پيشرفت داوري هاي بين‌المللي داشته است. در سال 1794 آغاز می شود. با پيشرفت زمان و تحول تاريخی، داوری، در سه شكل اساسی، تجلی می‌يابد: 1- داوری توسط رئيس كشور 2- داوری توسط كميسيون مختلط. Mixed Commission Arbitration . 3- داوری به وسيله‌ی دادگاه. Arbitral Tribunal .