پیشینه تحقیقات داخلی وخارجی تناسب اراضی و کشت محصولات و بازده محصول، ارزیابی اراضی - دانلود رایگان
دانلود رایگان
دانلود رایگان لینک دانلود و خرید پایین توضیحاتدسته بندی : ووردنوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )تعداد صفحه : 23 صفحه قسمتی از متن word (..doc) : پیشینه تحقیقفرج نیا (1381) پتانسیل تولید گندم آبی در دشت تبریز را 6700 کیلوگرم در هکتار برآورد و گزارش نمود که به دلیل محدودیتهای زمین، خاک و مدیریت این مقدار تا 1250 کیلوگرم در هکتار افت پیدا می کند. سهرابی و همکاران (1382) پتانسیل تولید چغندقندر سیلاخور لرستان را با روش فائو 68 تن در هکتار برآورد و گزارش کردند که بین شاخص اراضی محاسبه شده همبستگی خوبی با روش پارامتریک و عملکرد زارعین وجود دارد. سیدجلالی (1379) پتانسیل تولید و تناسب اراضی 36205 هکتار از اراضی میان آب شوشتر را برای گندم آبی و دیم مطالعه نمود. نتایج حاصل از اجرای این طرح نشان داد که پتانسیل تولید گندم آبی به روش فائو 6457 کیلوگرم در هکتار است که در مقایسه عملکرد واقعی زارع مشاهده نمود که ضریب همبستگی آنها 77/0 است و نتیجه گرفت که این مدل با شرایط منطقه تطابق خوبی دارد. پتانسیل تولید گندم دیم در این منطقه از 150 تا 1111 کیلوگرم در هکتار متفاوت است که مهمترین عوامل محدود کننده شامل آهک، وضعیت زهکشی، شوری، قلیائیت و کمبود بارندگی است. هدف از این تحقیق محاسبه دوره رشد و تخمین تولید خالص بیوماس چغندرقند به روش فائو و ارزیابی تناسب اراضی دشت یکانات مرند برای کاشت این محصول است تا با رفع محدودیت های قابل اصلاح و ارتقاء سطح مدیریت، عملکرد زارعین را به عملکرد پتانسیل نزدیک نمود.محنت کش(1381) نیز در منطقه دشت شهرکرد مقدار3/2 تن در هکتار را بدست آورد. این نتایج مؤید آن است تولید بحرانی علاوه بر تأثیرپذیری از شرایط اقتصادی کشور به شرایط بازارهای محلی کشور نیز بستگی دارد. تولید پیش بینی شده بر اساس شاخص خاک و تولید پتانسیل محاسبه شده و سپس رابطه رگرسیون آن با تولید مشاهده شده در مورد گندم و ذرت به ترتیب با ضریب تشخیص 816/0 و 826/0 معنی دار می باشد. این ارتباط معنی دار گواه صحت روش ارزیابی و درجه بندی صحیح خصوصیات اراضی است. محنت کش نیز رابطه معنی داری (r2 = 0/77 , Pبازگیر(1377) نیز برای گندم ضریب تشخیص معنی دار در سطح احتمال 99 درصد (r2 = 0/67) به دست آورد. وان رانست و همکاران در مطالعه خود روی ذرت در منطقه کامرون با استفاده از روش فوق، بدون درنظر گرفتن فاکتورهای مدیریتی نشان دادند که متوسط تولید پیش بینی شده در منطقه 2 تن در هکتار می باشد، حال آنکه متوسط برداشت زارعین یک تن در هکتار بوده است. آنها اختلاف زیاد بین دو تولید را اینگونه توضیح دادند که عوامل مدیریتی ضعیف در منطقه نظیر استفاده از واریته های کم بازده، عدم اقدامات حفاظتی در برابر فرسایش، در پیش بینی تولید لحاظ نشده اند. نتایج تعیین سطح مدیریت نشان می دهد که شاخص سطح مدیریت در مورد گندم در دامنه 84/0 – 52/0 قرار دارد که طبق راهنمای مربوطه سطح مدیریت این کشت در منطقه متوسط و بالاست. شاخص مدیریت کشت ذرت از 84/0 تا 81/0 در تغییر است که نشان دهنده سطح مدیریت متوسط و بالا در منطقه است. ولی شاخص مدیریت کنجد بین 52/0 – 38/0 قرار داشته که بیانگر سطح مدیریت کم تا متوسط برای این بهره وری است. همانطور که نتایج ارزیابی کمی نشان داد در عمده واحدها کلاس کمی تناسب برای کشت گندم و ذرت در کلاس S3 قرار گرفته است. دلیل اصلی کاهش محصول در مورد گندم و ذرت مسائل مدیریتی نمی باشد و عمدتاً مربوط به محدودیت های خاک می باشد. لیکن در مورد کنجد علاوه بر محدودیت های اراضی مشکلات مدیریتی( نظیر سطح پایین مدیریت، غیر مکانیزه بودن کشت، عدم استفاده از کود و سموم دفع آفات و عدم ضد عفونی بذر )در کاهش تولید نقش مؤثری ایفا می کنند. نتای ارزیابی کمی نشان می دهد که در تمامی واحدهای اراضی برای محصولات گندم و ذرت نسبت به کلاس ارزیابی کیفی عموماً در یک سطح و یا بالاتر از آن قرار دارد که دلیل آن سطح مدیریت بالا برای کشت این محصولات در منطقه است. فرج نیا(1384) در نتایج تناسب اراضی در دشت یکانات مرند نشان داد که منطقه مرند برای کاشت چغندرقند دیم مناسب است زیرا دوره رشد این محصول خارج از دوره رشد منطقه (21 آبان – 15 اردیبهشت ماه) می باشد اما در این منطقه برای کاشت چغندرقند آبی محدودیت اقلیمی وجود ندارد. پتانسیل تولید چغندرقند در منطقه با استفاده از مدل پتانسیل تولید آبی فائو 77 تن در هکتار برآورد شد. ارزیابی تناسب تک تک واحد های اراضی با روش پارامتریک نشان داده که 85/5 درصد از کل اراضی مورد مطالعه برای کاشت چغندرقند در کلاس 2S (نسبتاً مناسب)، 75/26 درصد در کلاس S3 (مناسب اما با سودآوری کم) 9/52 درصد این اراضی در کلاس N(نامناسب) قرار گرفتند. همبستگی قوی بین شاخص اراضی محاسبه شده به روش پارامتریک و عملکرد فعلی زارعیننمایانگر دقت بالای این روش در ارزیابی اراضی است. محدودیت اصلی این اراضی برای کاشت چغندرقند، شوری خاک است. از سایر عوامل مؤثر در افت محصول می توان به تپه ماهور، شیب دار بودن اراضی و عوامل خاکی نامساعد (بافت سنگین،سنگریزه و ... ) و مدیریت ضعیف زارعین اشاره نمود.نتایج ارزیابی تناسب اراضی دیمزارهای منطقه تالاندشت استان کرمانشاه نشان داد که برای کشت گندم، جو و نخود دیم تماماً تناسب پایینی دارند. این امر ناشی از کمبود آب در بخشی از مراحل رشد می باشند. با آبیاری تکمیلی محدودیت آب واحدهای اراضی کاملاً رفع می گردد. علاوه بر محدودیت های اقلیمی محدودیت های شیب، میکرورلیف و سنگریزه مهمترین عوامل محدود کننده برای رشد نباتات مورد نظر اقتصادی، نخود به عنوان مناسب ترین نبات و در درجات بعدی گندم و جو در منطقه معرفی می گردند (جلالیان و همکاران، 1385).نتایج ارزیابی کیفی تناسب اراضی در دشت مهران نشان داد که عمده واحد های اراضی برای محصولات مورد نظر دارای کلاس تناسب متوسط هستند که این امر ناشی از محدودیت خصوصیات فیزیکی خاک می باشد. مقایسه کلاسهای کیفی و کمی در مورد گندم و ذرت نشان می دهد که کلاس های کمی در سطح برابر یا بالاتری نسبت به کلاسهای کیفی قرار دارند که ناشی از سطح مدیریت بالای کشت این محصولات است، درحالی که کلاسهای کمی در مورد کنجد در سطح پایین تری نسبت به کلاسهای کیفی قرار گرفته که این به واسطه مدیریت ضعیف در کشت و کار این محصول است. نتایج تناسب اقتصادی نشان داد که سودآورترین محصول در منطقه گندم بوده و تناوب زراعی گندم و کنجد در واحدهای تحت کشت این محصولات دارای سودآوری بیشتری از تناوب گندم و ذرت می باشد و این سودآوری در آینده با رعایت اصول صحیح مدیریت در مورد کنجد قابل بهبود می باشد (جلالیان و همکاران، 1385).الباجی و همکاران(2010) در پژوهشی به مقایسه روش های آبیاری مختلف بر اساس روش بررسی پارامتری در دشت عباس- ایران پرداختند. نتایج نشان داد که استفاده از آبیاری بارانی به جای روش های آبیاری سطحی و قطره ای، باعث بهبود کشت 21250 هکتار از اراضی مورد مطالعه می شود. علاوه بر این استفاده از آبیاری قطره ای به جای آبیاری بارانی و سطحی باعث می شود که 6275 هکتار از اراضی این دشت که مناسب هستند، بهبود یابند. مقایسه انواع روش های آبیاری نشان داد که روش های آبیاری بارانی و قطره ای موثرتر و کارآمدتر از دیگر روش های آبیاری برای بهبود سطح بهره وری زمین می باشند. باید توجه داشت که عامل اصلی محدود کننده در استفاده از روش های آبیاری بارانی و سطحی در این منطقه بافت خاک و عامل اصلی محدود کننده جهت استفاده از روش آبیاری قطره ای محتوای کربنات کلسیم خاک و بافت خاک است. نتایج حاصله و با استفاده از تکنیک های سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی نشان داد که برای آبیاری 16125 هکتار از منطقه روش آبیاری سطحی و برای 60016 هکتار روش آبیاری بارانی و 15425 هکتار جهت آبیاری قطره ای مناسب می باشد؛ در صورتی که 2150 هکتار از منطقه مورد مطالعه جهت آبیاری بارانی و سطحی نامناسب بود.