پیشینه تحقیقات داخلی وخارجی هورمون رشد - دانلود رایگان
دانلود رایگان
دانلود رایگان لینک دانلود و خرید پایین توضیحاتدسته بندی : ووردنوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )تعداد صفحه : 8 صفحه قسمتی از متن word (..doc) : پیشینه پژوهشباقری و همکاران (1391)، در تحقیقی به تأثير يك دوره تمرين در آب روي هورمون رشد و عامل رشد شبه انسوليني كودكان پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد که 8 هفته تمرین در آب، روی غلظت سرمی GH و IGF-1 تآثیر معنی داری ندارد. علاوه بر این، بین دو گروه بعد از 8 هفته اختلاف معنی داری در مقدار ترشح GH و IGF-1 وجود داشت. به طور کلی نتایج نشان داد که 8 هفته تمرینات منتخب در آب با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب در دقیقه موجب ترشح GH و IGF-1 کودکان 9 تا 11 ساله پسر غیر ورزشکار نمی شود.بروجردی و رحیمی (1388)، در تحقیقی به بررسی واکنش هورمون های GH و IGF-1 نسبت به دو برنامه مقاومتی شدید هم حجم با استراحت های متفاوت بین ست ها پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد تغییرات هورمون IGF-1 نسبت به قبل از تمرین در هر دو برنامه تمرین مقاومتی از نظر آماری معنادار نبود. با این وجود، افزایش معنی داری در غلظت این هورمون 1 ساعت بعد از انجام هردو برنامه مشاهده شد. نتایج پژوهش حاضر از استراحت بین ست ها در تمرینات مقاومتی که متغیر مهمی در افزایش غلظت هورمون های GH و IGF-1 است، حمایت می کند.کردی و همکاران (1390)، در تحقیق خود به تأثير فعاليت ورزشي مقاومتي دايره اي كوتاه مدت با شدت هاي گوناگون بر محور GH/IGF-1 جوانان مرد دانشگاهی سالم پرداختند. نتایج این تحقیق نشان داد فعالیت ورزشی مقاومتی دایره ای در همه شدت ها تأثیر معنی داری بر GH داشت. همچنین برنامه مقاومتی با شدت 40 درصد بر IGF-1 تأثیر معنی داری داشت. نتایج این پژوهش نشان داد شدت یک جلسه ورزش مقاومتی دایره ای می تواند تأثیرات فزاینده و متفاوتی بر GH و IGF-1 داشته باشند.نتایج بسیاری از مطالعات نشان داده است که سطوح GH در پاسخ حاد به فعالیت ورزشی با سطح آستانه ای تقریبا 70 درصد VO2max افزایش می یابد. اندازه ی این افزایش در ابتدا در خلال 10 دقیقه ی شروع فعالیت بستگی به نوع و شدت فعالیت دارد که تا بیشتر از 100 برابر بویژه در پاسخ به فعالیت بی هوازی و هایپوکسی افزایش می یابد. بگونه ی جالب توجه، بعلاوه ی تحریک حاد GH، گزارش شده است که فعالیت ورزشی در طول روز ترشح شبانه ی GH را تحت تاثیر قرار می دهد که در این مورد با فعالیت ورزشی طولانی مدت (بیشتر از 4 ساعت) نسبت GH ترشح شده در نیمه ی دوم خواب افزایش می یابد، اگرچه مطالعات دیگر اثری را گزارش نکرده اند یا حتی کاهش رهایش شبانه را گزارش کرده اند. با یک رهایش پایه ای مشابه، پاسخ GH به فعالیت ورزشی در افراد بالغ به نسبت بچه های نابالغ بیشتر می باشد.در افراد تمرین نکرده ی سالم، پاسخ GH به فعالیت ورزشی با شدت زیاد بوسیله ی Opiate antagonist naloxone افزایش می یابد در حالی که به نظر می رسد که در ورزشکاران اثر مخالفی دارد و پاسخ GH را کاهش می دهد. همچنین مسیرهای کولینرژیکی مرکزی در پاسخ GH درگیر می شوند. که این مسیر بوسیله ی Pyridostigmine تقویت می شود ولی بوسیله ی اتروپین. Atropine تضعیف می شود و آخرین مسیر احتمالا بواسطه ی تغییرات رهایش هورمون رها کننده ی GH (GHRH) می باشد، اگرچه اخیرا مشخص شده است که GH-releasing peptide-6 like ligand ghrelin درون زاد ممکن است که در این رابطه درگیر شود. همچنین پیام های متابولیکی محیطی پاسخ GH به ورزش را تحت تاثیر قرار می دهند، برای نمونه با مصرف چربی ترشح GH افزایش می یابد ولی با خوردن کربوهیدرات کاهش می یابد. برخی مطالعات ارتباط خطی را بین شدت فعالیت ورزشی و رهایش GH را نشان می دهند و بازگو می کنند که این ارتباط تحت تاثیر جنس هم قرار می گیرد و همچنین رهایش GH تحت تاثیر مدت زمان تمرین هم قرار می گیرد یعنی هر چقدر زمان تمرین افزایش یابد مقادیر GH ترشحی هم افزایش می یابد که در مطالعه ای که از آزمودنی های مرد و زن استفاده کرده بود نشان داد که در یک شدت برابر با 70 درصد VO2max هر چقدر زمان تمرین افزایش می یافت GH ترشحی هم افزایش می یافت و این افزایش تحت تاثیر جنس آزمودنی ها هم بود. این تفاوت در رهایش GH در بین دو جنس حتی در شرایطی که سطح آمادگی و درصد چربی بدن آزمودنی ها در دو جنس منطبق شد باز هم وجود داشت. در این مطالعه شیب خط رگرسیون در مردان بیشتر بود ولی طول قد خط رگرسیون در زنان بیشتر بود. نتیجه ی این تحقیق این را بازگو می کند که وقتی که شدت فعالیت ورزشی ثابت است، مدت فعالیت ورزشی بطور معناداری GH را افزایش می دهد که این ارتباط متاثر از جنس آزمودنی ها هم است. به هر روی هنگام فعالیت ورزشی فزاینده غلظت هورمون رشد تغییر می کند. این افزایش غلظت هورمون رشد خطی است.در مطالعه ی دیگری که باز از زنان و مردان استفاده کرده بود از 3 نوع تمرین مختلف استفاده شده بود که شامل: 1) فعالیت سنگین مقاومتی زیر بیشینه (SME)؛ 2) فعالیت ورزشی سنگین مقاومتی بیشینه (HRE)؛ 3) فعالیت ورزشی مقاومتی انفجاری بیشینه (EE). در این تحقیق افزایش معنادار GH پس از HRE در هر دوی مردان و زنان مشاهده شد، اما میزان افزایش در مردان بیشتر از زنان بود. همچنین در مردان هورمون GH سرمی پس از EE به مقدار کمی افزایش یافت در حالی که در زنان تغییرات معناداری هنگام هر دوی EE و SME مشاهده نشد. تاكانو و همكاران. Takano (2003) در يك بررسي روي 13 مرد 26 تا 46 ساله دريافتند كه تغييرات غلظت گرلين پلاسمائي پس از فعاليت روي چرخ کارسنج معنادار نبود. در عين حال هورمون رشد پس از فعاليت چه با انسداد عروق پا و چه بدون آن به طور معناداري افزايش يافت (تاكانو و همكاران 2003، 88-23). در مطالعه اي که توسط بورر و همكاران. Borer (2004) انجام دادند افراد در دو نوبت صبح و عصر و در هر جلسه با شدتي معادل 400 کيلو کالري و با 40 درصد اکسيژن مصرفي بيشينه تمرين کردند. نتايج این پژوهش نشان داد که انرژي مصرف شده در تمرين با حالت ناشتائي شبانه به طور معناداري بر سطوح پلاسمائي گرلين و هورمون رشد در مقايسه با گروه شاهد موثر بوده است (بورر و همكاران 2004، 97-54). اشميت و همكاران. Schmit (2004) در پژوهش خود از 8 مرد سالم با دامنه سني 20 تا 39 سال استفاده كردند آنها از آزمودنيها خواستند كه روي نوارگردان با شدت هاي 50 تا 75% حداكثر اكسيژن مصرفي به مدت 3 دقيقه و با شدت 90% حداكثر اكسيژن مصرفي بيشينه به مدت يک دقيقه (30 ثانيه فعاليت 30 ثانيه استراحت) در سه روز مختلف به فعاليت بپردازند. يافته‌ها نشان داد كه غلظت هورمون رشد متعاقب يك جلسه تمرين به طور معناداري افزايش يافت و در شدت 50 درصدي در دقيقه 40 و در شدت 70 درصدي در دقيقه 20 به اوج خود رسيد با اين وجود، غلظت پلاسمائي گرلين با هيچ يك از شدت هاي داده شده تغيير معناداري نشان نداد (اشميت و همكاران 2004، 87-53).كريمر و همكاران. Kraemer (2005) اثر يك جلسه دوی تناوبي به مدت تقريبي 40 دقيقه را بررسي کردند. آزمودني ها روي نوارگردان 10 دقيقه با 60 درصد اكسيژن مصرفي ، 10 دقيقه با 75 درصد ، 5 دقيقه با 90 درصد و 2 دقيقه با 100 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه، تمرين کردند. بين هر شدت تمريني 5/3 تا 4 دقيقه استراحت داده شد (استراحت فعال با شدت پياده‌روي عادي). نتايج نشان داد كه هورمون رشد در شدت 75 درصدي افزايش معني‌داري داشته است و در شدت 100